Όταν τα πράγματα εξελίσσονται
διαφορετικά απ οτι τα έχεις υπολογίσει.
Και χάνεις...
Ε ωραία δεν γίνεται να κερδίζεις και συνεχεία. Υπάρχει και η ήττα στο παιχνίδι. Ως ήττα,
ορίζεται η κατάσταση στην οποία ο στόχος σου δεν θα επιτευχθεί η (ακόμη χειρότερα)
οταν θα επιτευχθεί απο κάποιον άλλον. Μας εχουν μάθει λοιπόν, να συμφιλιωνόμαστε
με την έννοια αυτη. Να την αγκαλιάζουμε, να μαθαίνουμε απο αυτη και γιατι οχι να την συνηθίζουμε κιόλας. Ετσι όταν η πρόκληση θα έρθει, μεταμορφωμένη πλέον σε μια
σαγηνευτική, σνομπ γκόμενα, αρκείσαι στο να την κοζαρεις απο πάνω μεχρι κατω, μαζεύοντας υλικο για να τραβήξεις μαλακία στο σπιτι, χωρις να σου περναει καν απ το μυαλο οτι υπαρχει εστω η παραμικρή πιθανότητα να την κερδίσεις.
Ενισταμαι λοιπον σε αυτην την δυσλειτουργική κατάσταση. Υψώνω ανάστημα. Παω και μιλαω στην γκόμενα. Της ρίχνομαι με ολο μου το ειναι. Την πλησιάζω, την αγκαλιάζω, της ψιθυρίζω
και περιμένω... περιμένω... Και έρχεται. Ενα χαστούκι τοσο μεγαλειώδες που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το το τελικό χτύπημα του Mohammad Ali στην μούρη του Foreman. Ενα χαστούκι που αξίζω δικαιωματικά απο δάχτυλο σε δαχτυλο. Ενα χαστουκι που θα με κανει μεν να πεσω, αλλά όταν σηκωθώ και κοιτάξω τον άτολμο μαλάκα που με κοιτάει με μια δόση αδικαιολόγητης χαράς, θα ξέρω πως είμαι καλύτερος.
Το μυστικό λοιπόν δεν ειναι να μην χάνεις. Το μυστικό είναι να αντιμετωπίζεις κάθε πρόκληση, καθε αγώνα με νοοτροπία νικητή και αρχίδια πειρατή. Ετσι ακόμα και η ήττα θα συνοδεύεται με μια δόση απόλαυσης και ικανοποίησης. Και που ξέρεις μπορεί κάποια στιγμή η γκόμενα να πει ναι. Λιγο το αλκοόλ λιγο το ατρόμητο, έμπειρο βλέμμα που εχεις, μπορει να καταλήξεις στο κρεβάτι με αυτήν και την καλύτερη της φιλη, ή την αδερφή της, ή γιατι οχι και τις δυο μαζι. Μπορεί να κανεις μια παρτούζα που θα σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Μπορεί και οχι. Το θέμα ειναι όμως πως διεκδίκησες ενα δικαίωμα στην ελπίδα την ιδια στιγμη που οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να προφέρουν σωστά τη λέξη.
Και κερδίζεις...