Κυριακή του Πάσχα,
Δεν έχει πολλή ώρα που ξύπνησα και δεν σας κρύβω οτι αφιέρωσα περίπου
πέντε λεπτά απο το πρωινό μου για να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτός ο λεκές στο
παπούτσι μου. Εν συνεχεία κατάλαβα πως πρόκειται για κερί, και ασυναίσθητα μου
ήρθε στο μυαλό αυτή η τραγελαφική εμπειρία που έζησα χθες. Και δεν μιλάω αγαπητοί
φίλοι για τα λεφτά που έχασα στα χαρτιά σε ενα φιλικό σπίτι (πράγμα σπάνιο),
ουτε στην ευκαιρία που είχα να δω τον Φαιδωνα να κάνει άψογο κοντρόλ με
ενα ιπτάμενο καπάκι σαμπάνιας, αλλά γι αυτό που είχε προηγηθεί.
Μια απο τις λίγες συναντήσεις που έχω σε ετήσια βάση με την αυτού
μεγαλιότης Ιησού Χριστό και την παρέα του, καθώς και η "ζεστή" φιλοξενία στο
σπίτι τους (εκκλησιά). Δεν θέλω να επεκταθώ -τουλάχιστον τώρα- στο βάθος και την
ουσία του Χριστιανισμού ούτε στους απαράδεκτους αυτούς τσαρλατάνους που γυρίζουν
στο κάλεσμα " Πάτερ ". Θα ήθελα απλώς να αναφερθώ στο έθιμο-καρναβάλι της
Ανάστασης. Γιατί βρε " αδερφέ ", δεν μπορώ να εντοπίσω το παραμικρό δείγμα λατρείας
ή γιορτής στο να ξοδεύεις 30 λεπτά να ετοιμαστείς για την εκκλησιά, να φτάνεις σε
αυτή 5 λεπτά πριν τις δώδεκα, να παίρνεις με νύχια και δόντια το Άγιο φως
(χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς συμβολίζει η κίνηση αυτή), να ακούς το "Χριστός Ανέστη"
με την οπτικοακουστική συντροφιά πυροτεχνημάτων και βαρελότων,να δίνεις
το τυπικότατο φιλί της αγάπης και τέλος να γυρνάς σπίτι βρίζοντας τα παιδιά
που προκάλεσαν όλον αυτόν το σαματά. Δεν καταλαβαίνω πως αυτή η διαδικασία
σε κάνει έστω και λίγο να νοιώσεις την γαλήνη και τη χαρά της μέρας.
Αλλά τι μπορείς να περιμένεις απο μια κακοδημιουργημένη, δειλή κοινωνία
απο το να γιορτάζει μια απο τις μεγαλύτερες μέρες της θρησκείας της με αυτόν τον
μίζερο τρόπο.. Δεν ειναι λίγες οι φορές που πραγματικά πιστεύω πως έχουμε χάσει το
νόημα. Και οταν το αναζητώ, κάποιες φορές οδηγούμε σε άλλες εποχές, πιο αυθεντικές
όπως πχ. την Αρχαία Ελλάδα. Εκεί όπου όταν ηταν να τιμήσουν εναν Θεό (και σκέψου
αυτοί είχαν και 12), πχ. τον Διόνυσο, αφιέρωναν τη μέρα τους σε αυτόν. Πίνανε απο το πρωί
στην υγειά του και κατά το σούρουπο που ειχε δημιουργηθεί και η κατάλληλη
ατμόσφαιρα δινόντουσαν τοσο δυναμικά ο ένας στον άλλον με αποτέλεσμα να δημιουργείται
μια μάζα με τοσο δυνατή ενέργεια που παρακινούσε ακόμα και τους υπόλοιπους 11
να σηκώσουν τον κώλο τους απο τα κοφτερά βράχια του Ολύμπου, να κάνουν λιγο στην
άκρη τα σύννεφα και να παρακολουθήσουν ένα θεαματικό όργιο το οποίο θα συνόδευε
εξαιρετικά το νέκταρ που απολάμβαναν..
Και εντάξει, μπορεί οι πιστοί να ξυπνούσαν με ενα ελαφρύ hang over
την επομένη αλλά ηταν τόσο καλά με τον εαυτό τους και την συνείδηση τους που
αυτόματα δημιουργούταν μέσα τους ενα αίσθημα αυτοϊκανοποίησης και
γαληνής.. Αυτό το συναίσθημα δηλαδή στο οποίο πρέπει να αποσκοπεί κάθε μορφή και
έννοια της πίστης, ανεξαρτήτου θρησκείας. Ένα συναίσθημα δυστυχώς πρωτόγνωρο για τον
σύγχρονο άνθρωπο. Μήπως τελικά είναι ώρα να αρχίσουμε να αναθεωρούμε πράγματα..?
Χριστός Ανέστη
πέντε λεπτά απο το πρωινό μου για να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτός ο λεκές στο
παπούτσι μου. Εν συνεχεία κατάλαβα πως πρόκειται για κερί, και ασυναίσθητα μου
ήρθε στο μυαλό αυτή η τραγελαφική εμπειρία που έζησα χθες. Και δεν μιλάω αγαπητοί
φίλοι για τα λεφτά που έχασα στα χαρτιά σε ενα φιλικό σπίτι (πράγμα σπάνιο),
ουτε στην ευκαιρία που είχα να δω τον Φαιδωνα να κάνει άψογο κοντρόλ με
ενα ιπτάμενο καπάκι σαμπάνιας, αλλά γι αυτό που είχε προηγηθεί.
Μια απο τις λίγες συναντήσεις που έχω σε ετήσια βάση με την αυτού
μεγαλιότης Ιησού Χριστό και την παρέα του, καθώς και η "ζεστή" φιλοξενία στο
σπίτι τους (εκκλησιά). Δεν θέλω να επεκταθώ -τουλάχιστον τώρα- στο βάθος και την
ουσία του Χριστιανισμού ούτε στους απαράδεκτους αυτούς τσαρλατάνους που γυρίζουν
στο κάλεσμα " Πάτερ ". Θα ήθελα απλώς να αναφερθώ στο έθιμο-καρναβάλι της
Ανάστασης. Γιατί βρε " αδερφέ ", δεν μπορώ να εντοπίσω το παραμικρό δείγμα λατρείας
ή γιορτής στο να ξοδεύεις 30 λεπτά να ετοιμαστείς για την εκκλησιά, να φτάνεις σε
αυτή 5 λεπτά πριν τις δώδεκα, να παίρνεις με νύχια και δόντια το Άγιο φως
(χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς συμβολίζει η κίνηση αυτή), να ακούς το "Χριστός Ανέστη"
με την οπτικοακουστική συντροφιά πυροτεχνημάτων και βαρελότων,να δίνεις
το τυπικότατο φιλί της αγάπης και τέλος να γυρνάς σπίτι βρίζοντας τα παιδιά
που προκάλεσαν όλον αυτόν το σαματά. Δεν καταλαβαίνω πως αυτή η διαδικασία
σε κάνει έστω και λίγο να νοιώσεις την γαλήνη και τη χαρά της μέρας.
Αλλά τι μπορείς να περιμένεις απο μια κακοδημιουργημένη, δειλή κοινωνία
απο το να γιορτάζει μια απο τις μεγαλύτερες μέρες της θρησκείας της με αυτόν τον
μίζερο τρόπο.. Δεν ειναι λίγες οι φορές που πραγματικά πιστεύω πως έχουμε χάσει το
νόημα. Και οταν το αναζητώ, κάποιες φορές οδηγούμε σε άλλες εποχές, πιο αυθεντικές
όπως πχ. την Αρχαία Ελλάδα. Εκεί όπου όταν ηταν να τιμήσουν εναν Θεό (και σκέψου
αυτοί είχαν και 12), πχ. τον Διόνυσο, αφιέρωναν τη μέρα τους σε αυτόν. Πίνανε απο το πρωί
στην υγειά του και κατά το σούρουπο που ειχε δημιουργηθεί και η κατάλληλη
ατμόσφαιρα δινόντουσαν τοσο δυναμικά ο ένας στον άλλον με αποτέλεσμα να δημιουργείται
μια μάζα με τοσο δυνατή ενέργεια που παρακινούσε ακόμα και τους υπόλοιπους 11
να σηκώσουν τον κώλο τους απο τα κοφτερά βράχια του Ολύμπου, να κάνουν λιγο στην
άκρη τα σύννεφα και να παρακολουθήσουν ένα θεαματικό όργιο το οποίο θα συνόδευε
εξαιρετικά το νέκταρ που απολάμβαναν..
Και εντάξει, μπορεί οι πιστοί να ξυπνούσαν με ενα ελαφρύ hang over
την επομένη αλλά ηταν τόσο καλά με τον εαυτό τους και την συνείδηση τους που
αυτόματα δημιουργούταν μέσα τους ενα αίσθημα αυτοϊκανοποίησης και
γαληνής.. Αυτό το συναίσθημα δηλαδή στο οποίο πρέπει να αποσκοπεί κάθε μορφή και
έννοια της πίστης, ανεξαρτήτου θρησκείας. Ένα συναίσθημα δυστυχώς πρωτόγνωρο για τον
σύγχρονο άνθρωπο. Μήπως τελικά είναι ώρα να αρχίσουμε να αναθεωρούμε πράγματα..?
Χριστός Ανέστη
" Πίστευε και μη ερεύνα "
(παρότρυνση των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας, που σήμερα
η Εκκλησία διακηρύσσει πως δεν υπήρξε ποτέ δόγμα της)